Daar ga ik dus echt niet met je over praten, Pa...

Mijn zoon Joram is 12 en speelt nog met aanzienlijk jongere kinderen om zo geen afscheid te hoeven nemen van zijn onbezorgde speeltijd. De testosteron giert door zijn aderen en hij is zo af en toe flink de weg kwijt. Wanneer hij met leeftijdgenoten samen op zijn kamer zit, is de deur gesloten en hangen ze wat op zijn bed. No adults are allowed!
Communicatie gaat vooral via de iPod of de mobile telefoon en af en toe wordt het stemgeluid wat gedempt wanneer het over serieuze onderwerpen gaat. Kortom de pubertijd is min of meer aangebroken.

Ik volgde onlangs de training “rots en Water”. Een sekse-specifieke weerbaarheid training met een duidelijke visie op verschillen tussen jongens en meisjes. Ik wil een aantal elementen uit deze training in onze vader/zoon weekenden integreren. Wat meteen erg herkenbaar was in de verandering die mijn zoon doormaakt, is hoe anders communicatie is bij jongens in vergelijking met meisjes. Jongens zijn snel onzeker en hebben moeite met directe communicatie. De tips die hiervoor werden gegeven waren: Ga eerst iets samen doen met je zoon. Bijvoorbeeld een stuk wandelen en dan hoef je elkaar ook niet aan te kijken en benader hem dan liefst zo indirect mogelijk.

Ik zat samen in mijn kantoor naast elkaar aan mijn bureau. Hij zat wat op de PC te hyvsen en ik was aan het werk op mijn Mac. Ik vroeg hem net iets te direct:”is er al een meisje dat je leuk vind in de klas?”. Waarop hij antwoordde:” Daar ga ik dus echt niet met je over praten, Pa... Al typend zei ik een stuk onverschilliger dan de eerste keer:” Dat begrijp ik best jongen. Maar ik ga er maar vanuit dat het antwoord ja was. Waarop hij heel zacht een bevestigend geluidje makte. We hebben het onderwerp maar even late rusten. Volgende week ga ik kanoën met hem op de Berkel..

Ron

Stoeien...

Af en toe daag ik mijn jongens van 19 nog wel eens uit: een porretje in de zij, een stomp op de arm. Meestal weinig reactie meer, "Raym, niet doen…" en een blik van "ik moet nu weg, naar m’n vrienden". Vroeger was dat een mooi begin van een stoeipartijtje. Lekker rollebollen op het vloerkleed. Wij hadden daar veel lol in en we stoeiden regelmatig. Op een gegeven moment ruimde ik daar speciale tijd voor in. Op een vaste avond na het eten met een kookwekkertje erbij. Want het is wel handig om een begin én een eindtijd duidelijk te hebben voor de jongens. Ik heb er immers twee, en ze willen allebei aan bod komen. Bovendien wil ik er lol in houden en niet te uitgeput raken…

Ik begon me verdiepen in die speciale speel/stoeitijd met kinderen. Het is heel intiem eigenlijk, een soort van knuffelen. Maar ook krachten meten. Ik merkte dat het belangrijk is dat de jongens zich goed voelen, de baas zijn in het spel. Ik speelde dan vaak een beetje sukkelig waardoor ze lekker konden lachen. Als ik me dan soms te “slap” opstelde kreeg ik vaak de reactie van:"wel echt doen hoor". De jongens willen voelen hoe sterk ik ben, maar ook hoe sterk ze zelf zijn.

In de VaderZoon weekenden die ik organiseer samen met vriend Ron is dat stoeien een heel belangrijk element. We stoeien dan met duidelijke regels in een soort van ‘arena’ met elkaar. De jongens onderling, de vaders met de zonen, de vaders met de vaders… Het is speciaal, het is leuk, het is spannend, het verbroedert. Een vader met zijn zoontje van 8 kende het eigenlijk niet zo. Hij vertelde me toen hij het jaar erop weer mee deed met een vaderzoonweekend dat hij na het eerste weekend het hele jaar élke dag heeft gestoeid met zijn zoon! 

Raymond

Wat doe je als je jongens 18 worden.

Toen de 18e verjaardag van mijn stiefzoons naderde realiseerde ik me dat ik iets speciaals wilde doen voor ze, een soort overgang naar volwassenheid. Volwassen worden is natuurlijk een geleidelijk proces maar toch is die symbolische 18e verjaardag een mooi moment. Ik ben al sinds hun 4e jaar vaderfiguur voor ze. Ik kreeg verkering met hun moeder en nam op een dag het besluit er voor te gaan en voelde me vanaf dat moment mede verantwoordelijk voor ze. Ik ben een actieve vader die van avontuurlijke dingen houdt, buitensporten, fikkie stoken, stoeien maar ook voor de innerlijke mens vind ik het belangrijk aandacht te hebben.

Toen ik op een avond  met een stel vrienden bij elkaar zat, kaartte ik het aan: ik vroeg hen met mij mee te denken en mee te doen. Dat wilden ze wel. Ik had er natuurlijk al wel een voorstelling gemaakt. Ik vond het belangrijk dat de jongens met mijn wereld en mijn vrienden kennis maakten. Zoiets van: nu horen jullie er ook bij, bij de volwassen mannen. Nu zat ik met deze vrienden regelmatig rond een kampvuurtje en bespraken we zaken des levens. Dat vond ik ook een waardevol element, ze aan te laten schuiven met mij en m’n vrienden rond dat vuur. Karel vroeg al vrij snel:"wat zouden ze leuk vinden?" Wat als eerste bij me op kwam was iets gemotoriseerds, met een quad rijden bijvoorbeeld. Daar heeft Rob het al over sinds zijn 13e. Fantastisch lijkt hem dat. Dat heeft hij tot dan toe nog nooit gemogen. Niels opperde dat het leuk zou zijn als ze met die dingen dan naar ons toe rijden, een soort avontuurlijk verrassings element, naar het onbekende. Opeens had ik het, 18 jaar, dan mag je autorijden... Een rijles en dan bij ons laten afzetten! "Wil je het alleen met ons doen, zouden ze dat leuk vinden?" vroeg Mark. Hun vrienden zijn heel belangrijk voor hen, weet ik, dus die moeten er op enig moment ook bij zijn. Ik bedacht me dat er nog een aantal elementen belangrijk zijn: het even alleen en op zichzelf zijn, een tocht maken naar het onbekende, verrassing, onder mannen zijn, geaccepteerd voelen door volwassenen, hun vader, hun moeder, hun halfbroer, ik, bier, vrienden, feest, vuur.

Raymond

Lees hoe dit afloopt in: Wat doe je als je jongens 18 worden-2