Stoeien...

Af en toe daag ik mijn jongens van 19 nog wel eens uit: een porretje in de zij, een stomp op de arm. Meestal weinig reactie meer, "Raym, niet doen…" en een blik van "ik moet nu weg, naar m’n vrienden". Vroeger was dat een mooi begin van een stoeipartijtje. Lekker rollebollen op het vloerkleed. Wij hadden daar veel lol in en we stoeiden regelmatig. Op een gegeven moment ruimde ik daar speciale tijd voor in. Op een vaste avond na het eten met een kookwekkertje erbij. Want het is wel handig om een begin én een eindtijd duidelijk te hebben voor de jongens. Ik heb er immers twee, en ze willen allebei aan bod komen. Bovendien wil ik er lol in houden en niet te uitgeput raken…

Ik begon me verdiepen in die speciale speel/stoeitijd met kinderen. Het is heel intiem eigenlijk, een soort van knuffelen. Maar ook krachten meten. Ik merkte dat het belangrijk is dat de jongens zich goed voelen, de baas zijn in het spel. Ik speelde dan vaak een beetje sukkelig waardoor ze lekker konden lachen. Als ik me dan soms te “slap” opstelde kreeg ik vaak de reactie van:"wel echt doen hoor". De jongens willen voelen hoe sterk ik ben, maar ook hoe sterk ze zelf zijn.

In de VaderZoon weekenden die ik organiseer samen met vriend Ron is dat stoeien een heel belangrijk element. We stoeien dan met duidelijke regels in een soort van ‘arena’ met elkaar. De jongens onderling, de vaders met de zonen, de vaders met de vaders… Het is speciaal, het is leuk, het is spannend, het verbroedert. Een vader met zijn zoontje van 8 kende het eigenlijk niet zo. Hij vertelde me toen hij het jaar erop weer mee deed met een vaderzoonweekend dat hij na het eerste weekend het hele jaar élke dag heeft gestoeid met zijn zoon! 

Raymond