Vaderdag

Mijn moeder had het al een hele tijd geleden aan mijn broer en mij gevraagd. Gisteren was het dan zover; we gingen het graf van onze vader eens onder handen nemen. De letters van de grafsteen waren na 27 jaar toch wel erg afgesleten. Daarnaast wilde mijn moeder het ‘tuintje’ op het graf kwijt. Ze is nu 83 en kan het niet meer onderhouden. We zouden de grond 10 cm afgraven en volstorten met grind. Mijn broer is net als ik ook zo’n praktische man, niet zo’n prater. Weet van aanpakken. Hij de verf, de kwastjes en het grind. Ik het worteldoek, de kruiwagen en de terpentine. We hebben kort overlegd, snel georganiseerd. Binnen een uurtje hadden we het gefixt. Wij kunnen dat wel.

Het bracht me weer even terug bij hem. Ik was 20 jaar toen mijn vader overleed. Veel te jong, met hartproblemen. Ik had toen nog niet zo’n bewust contact met hem in de zin dat we niet praatten over belangrijke dingen in het leven, over onze binnenwereld zal ik maar zeggen. Dat vind ik wel heel jammer want achteraf ken ik mijn vader eigenlijk niet zo goed. Hij was heel geliefd bij anderen en het deed me goed dat te zien. Hij was ook van een andere generatie dan ik. Hij geboren in ‘29 en ik in ‘64. Die generatie vaders deden meestal niet zo veel met hun kinderen; druk als ze waren met hun kostwinnerschap. Dat hoor ik meer om me heen. Ik merk dat ik het anders doe, misschien wel bewuster. Vandaar ook dat ik die VaderZoon weekenden organiseer. Om vaders een goede tijd met hun zoon te laten hebben. Hopenlijk inspireert het hen om ook bewuster met hun zoon om te gaan. Een mooi voorbeeld te zijn voor de jongen(s): ben je zelf eigenlijk de inspirerende man voor de jongen die eens was?

Mijn moeder kwam ook nog even het graf inspecteren toen we klaar waren. “Wat fijn, en mooi netjes is het weer!” “En hoe ging jullie samenwerking?” vroeg ze toen we terug liepen. “Ja prima”, dat kunnen die Hartmannen wel. Van wie zouden we dat hebben?

Raymond