Vuurstenen

Met zoon Thomas laatst een straatje gelegd. Natuurlijk zou ik het ook best alleen kunnen doen, maar samen is leuker en vaak sneller. Bovendien is Thomas een grotere expert dan ik. Hij ‘straat’ af en toe bij een stratenmaker uit de buurt als bijverdienste. Hij wist me precies te vertellen hoe je die touwtjes spant als leidraad, wat handig werkt enzo. Ik ben dan weer meer van de praktische ondersteuning en de motivatie. Leuk om te zien hoe precies hij werkt en welke ideeën hij heeft. Met die waaltjes was het ook voor hem nieuw en dat onregelmatige van die steentjes kostte wat hoofdbrekens en doorzettingsvermogen. Op een gegeven moment wilde hij opgeven en een vriend vragen het een keertje af te maken. Nee, nu zijn we begonnen en maken we het samen af, vond ik. Gisteren bracht Thomas die trilmachine van de klus even mee en heeft hij de finishing touch eraan gegeven.

In onze VaderZoon weekenden stimuleren we dat samenwerken. Een voorbeeld is dat we fikkie gaan stoken. Daar is elke jongeman maar ook vader wel voor te porren. Nee, niet met lucifers of aansteker, dat is te gemakkelijk. Vuurslag, firesteel en vuurboog; ze mogen kiezen. Dat is echt moeilijk, na een uur is er meestal nog geen vuur. Schitterend die fascinatie, twinkeling en vastberadenheid in de ogen van die mannen. Opgeven is er niet bij, het moet en zal lukken.

Na anderhalf uur plaag ik ze een beetje. ‘Mannen, ik begin nu echt zin in een gebakken eitje te krijgen, waar is dat vuur?’ Dan het eerste gejuich als na de rook dan eindelijk die ontladende vlam tevoorschijn komt. Blijken ze geen brandbaar materiaal voorradig te hebben om het vuur aan te houden en dooft de zaak weer net zo snel. Een ervaring rijker en gemotiveerd door het weten dat het kan, lukt het ook de allerkleinsten. (Hmm…welke zin zal ik nu gebruiken als uitsmijter…?)

Raymond