Vechten

Wat is dat toch, dat vechten mannen mateloos interesseert en intrigeert. Jongens zijn gek op schiet en vechtspelletjes. Gisterenavond zat ik met een van mijn zoons Tomb Raider met Lara Croft te kijken. Een sexy meisje met een schietgeweer en ook veel mannen natuurlijk die met elkaar vechten. Mijn zoons komen met het zappen vaak uit bij de commerciëlen met die actie en vechtfilms. Voetbal is volgens mij een afgeleide van die oerstrijd tussen mannen. Geen wonder dat dat miljoenen mannnen elke dag weer interesseert. En verbroedert misschien wel, hoewel...

Ik zat een paar jaar geleden iedere maand met een groepje vrienden rond een kampvuurtje. We spraken met elkaar over waar we zoal mee bezig waren zowel in ons binnenste als in de buitenwereld We deden ook leuke dingen met elkaar zoals een avondje drummen, kanöen of een pot voetbal. Op een avond hadden twee mannen wat irritatie naar elkaar. Een van de twee zei: ’ik wil jou even ontmoeten, hiernaast op het veldje’. Spannend vond ik dat. We stonden met z’n zessen om die 2 heen die met elkaar begonnen te vechten. Niet met de vuist maar worstelen. Ik dacht, dit is wel ok zolang we zorgen dat het niet uit de hand loopt. Zonder dat iemand van de groep tussenbeide hoefde te komen eindigde de strijd lachend. Ik voelde een soort roes en enorme verbroedering zoals we daar op een gegeven moment in een scrum met z’n allen stonden. Even later bij het vuur hoefde er niets meer gezegd te worden.

Op die vaderzoon weekenden dagen we de vaders uit met elkaar te worstelen. Niets hoeft maar velen gaan die uitdaging aan. Ik voel soms dat wanneer ik uitgedaagd word door een van de mannen dat er iets ‘speelt’. Zo leren we elkaar in de strijd beter kennen.

Ondertussen kwam ook zoon twee er bij zitten. Beiden hebben tegenwoordig zo’n smartphone. De nieuwe manier van film kijken geloof ik: één oog op de tv en het andere op de mobiel. Zoon twee zegt dan na 5 minuten: ‘wat een B(ud..) film zeg”. Meisjes die vechten, zelfs een lekker ding, niet interessant.

Raymond

Vuurstenen

Met zoon Thomas laatst een straatje gelegd. Natuurlijk zou ik het ook best alleen kunnen doen, maar samen is leuker en vaak sneller. Bovendien is Thomas een grotere expert dan ik. Hij ‘straat’ af en toe bij een stratenmaker uit de buurt als bijverdienste. Hij wist me precies te vertellen hoe je die touwtjes spant als leidraad, wat handig werkt enzo. Ik ben dan weer meer van de praktische ondersteuning en de motivatie. Leuk om te zien hoe precies hij werkt en welke ideeën hij heeft. Met die waaltjes was het ook voor hem nieuw en dat onregelmatige van die steentjes kostte wat hoofdbrekens en doorzettingsvermogen. Op een gegeven moment wilde hij opgeven en een vriend vragen het een keertje af te maken. Nee, nu zijn we begonnen en maken we het samen af, vond ik. Gisteren bracht Thomas die trilmachine van de klus even mee en heeft hij de finishing touch eraan gegeven.

In onze VaderZoon weekenden stimuleren we dat samenwerken. Een voorbeeld is dat we fikkie gaan stoken. Daar is elke jongeman maar ook vader wel voor te porren. Nee, niet met lucifers of aansteker, dat is te gemakkelijk. Vuurslag, firesteel en vuurboog; ze mogen kiezen. Dat is echt moeilijk, na een uur is er meestal nog geen vuur. Schitterend die fascinatie, twinkeling en vastberadenheid in de ogen van die mannen. Opgeven is er niet bij, het moet en zal lukken.

Na anderhalf uur plaag ik ze een beetje. ‘Mannen, ik begin nu echt zin in een gebakken eitje te krijgen, waar is dat vuur?’ Dan het eerste gejuich als na de rook dan eindelijk die ontladende vlam tevoorschijn komt. Blijken ze geen brandbaar materiaal voorradig te hebben om het vuur aan te houden en dooft de zaak weer net zo snel. Een ervaring rijker en gemotiveerd door het weten dat het kan, lukt het ook de allerkleinsten. (Hmm…welke zin zal ik nu gebruiken als uitsmijter…?)

Raymond

Vaderdag

Mijn moeder had het al een hele tijd geleden aan mijn broer en mij gevraagd. Gisteren was het dan zover; we gingen het graf van onze vader eens onder handen nemen. De letters van de grafsteen waren na 27 jaar toch wel erg afgesleten. Daarnaast wilde mijn moeder het ‘tuintje’ op het graf kwijt. Ze is nu 83 en kan het niet meer onderhouden. We zouden de grond 10 cm afgraven en volstorten met grind. Mijn broer is net als ik ook zo’n praktische man, niet zo’n prater. Weet van aanpakken. Hij de verf, de kwastjes en het grind. Ik het worteldoek, de kruiwagen en de terpentine. We hebben kort overlegd, snel georganiseerd. Binnen een uurtje hadden we het gefixt. Wij kunnen dat wel.

Het bracht me weer even terug bij hem. Ik was 20 jaar toen mijn vader overleed. Veel te jong, met hartproblemen. Ik had toen nog niet zo’n bewust contact met hem in de zin dat we niet praatten over belangrijke dingen in het leven, over onze binnenwereld zal ik maar zeggen. Dat vind ik wel heel jammer want achteraf ken ik mijn vader eigenlijk niet zo goed. Hij was heel geliefd bij anderen en het deed me goed dat te zien. Hij was ook van een andere generatie dan ik. Hij geboren in ‘29 en ik in ‘64. Die generatie vaders deden meestal niet zo veel met hun kinderen; druk als ze waren met hun kostwinnerschap. Dat hoor ik meer om me heen. Ik merk dat ik het anders doe, misschien wel bewuster. Vandaar ook dat ik die VaderZoon weekenden organiseer. Om vaders een goede tijd met hun zoon te laten hebben. Hopenlijk inspireert het hen om ook bewuster met hun zoon om te gaan. Een mooi voorbeeld te zijn voor de jongen(s): ben je zelf eigenlijk de inspirerende man voor de jongen die eens was?

Mijn moeder kwam ook nog even het graf inspecteren toen we klaar waren. “Wat fijn, en mooi netjes is het weer!” “En hoe ging jullie samenwerking?” vroeg ze toen we terug liepen. “Ja prima”, dat kunnen die Hartmannen wel. Van wie zouden we dat hebben?

Raymond

Daar ga ik dus echt niet met je over praten, Pa...

Mijn zoon Joram is 12 en speelt nog met aanzienlijk jongere kinderen om zo geen afscheid te hoeven nemen van zijn onbezorgde speeltijd. De testosteron giert door zijn aderen en hij is zo af en toe flink de weg kwijt. Wanneer hij met leeftijdgenoten samen op zijn kamer zit, is de deur gesloten en hangen ze wat op zijn bed. No adults are allowed!
Communicatie gaat vooral via de iPod of de mobile telefoon en af en toe wordt het stemgeluid wat gedempt wanneer het over serieuze onderwerpen gaat. Kortom de pubertijd is min of meer aangebroken.

Ik volgde onlangs de training “rots en Water”. Een sekse-specifieke weerbaarheid training met een duidelijke visie op verschillen tussen jongens en meisjes. Ik wil een aantal elementen uit deze training in onze vader/zoon weekenden integreren. Wat meteen erg herkenbaar was in de verandering die mijn zoon doormaakt, is hoe anders communicatie is bij jongens in vergelijking met meisjes. Jongens zijn snel onzeker en hebben moeite met directe communicatie. De tips die hiervoor werden gegeven waren: Ga eerst iets samen doen met je zoon. Bijvoorbeeld een stuk wandelen en dan hoef je elkaar ook niet aan te kijken en benader hem dan liefst zo indirect mogelijk.

Ik zat samen in mijn kantoor naast elkaar aan mijn bureau. Hij zat wat op de PC te hyvsen en ik was aan het werk op mijn Mac. Ik vroeg hem net iets te direct:”is er al een meisje dat je leuk vind in de klas?”. Waarop hij antwoordde:” Daar ga ik dus echt niet met je over praten, Pa... Al typend zei ik een stuk onverschilliger dan de eerste keer:” Dat begrijp ik best jongen. Maar ik ga er maar vanuit dat het antwoord ja was. Waarop hij heel zacht een bevestigend geluidje makte. We hebben het onderwerp maar even late rusten. Volgende week ga ik kanoën met hem op de Berkel..

Ron

Stoeien...

Af en toe daag ik mijn jongens van 19 nog wel eens uit: een porretje in de zij, een stomp op de arm. Meestal weinig reactie meer, "Raym, niet doen…" en een blik van "ik moet nu weg, naar m’n vrienden". Vroeger was dat een mooi begin van een stoeipartijtje. Lekker rollebollen op het vloerkleed. Wij hadden daar veel lol in en we stoeiden regelmatig. Op een gegeven moment ruimde ik daar speciale tijd voor in. Op een vaste avond na het eten met een kookwekkertje erbij. Want het is wel handig om een begin én een eindtijd duidelijk te hebben voor de jongens. Ik heb er immers twee, en ze willen allebei aan bod komen. Bovendien wil ik er lol in houden en niet te uitgeput raken…

Ik begon me verdiepen in die speciale speel/stoeitijd met kinderen. Het is heel intiem eigenlijk, een soort van knuffelen. Maar ook krachten meten. Ik merkte dat het belangrijk is dat de jongens zich goed voelen, de baas zijn in het spel. Ik speelde dan vaak een beetje sukkelig waardoor ze lekker konden lachen. Als ik me dan soms te “slap” opstelde kreeg ik vaak de reactie van:"wel echt doen hoor". De jongens willen voelen hoe sterk ik ben, maar ook hoe sterk ze zelf zijn.

In de VaderZoon weekenden die ik organiseer samen met vriend Ron is dat stoeien een heel belangrijk element. We stoeien dan met duidelijke regels in een soort van ‘arena’ met elkaar. De jongens onderling, de vaders met de zonen, de vaders met de vaders… Het is speciaal, het is leuk, het is spannend, het verbroedert. Een vader met zijn zoontje van 8 kende het eigenlijk niet zo. Hij vertelde me toen hij het jaar erop weer mee deed met een vaderzoonweekend dat hij na het eerste weekend het hele jaar élke dag heeft gestoeid met zijn zoon! 

Raymond

Wat doe je als je jongens 18 worden.

Toen de 18e verjaardag van mijn stiefzoons naderde realiseerde ik me dat ik iets speciaals wilde doen voor ze, een soort overgang naar volwassenheid. Volwassen worden is natuurlijk een geleidelijk proces maar toch is die symbolische 18e verjaardag een mooi moment. Ik ben al sinds hun 4e jaar vaderfiguur voor ze. Ik kreeg verkering met hun moeder en nam op een dag het besluit er voor te gaan en voelde me vanaf dat moment mede verantwoordelijk voor ze. Ik ben een actieve vader die van avontuurlijke dingen houdt, buitensporten, fikkie stoken, stoeien maar ook voor de innerlijke mens vind ik het belangrijk aandacht te hebben.

Toen ik op een avond  met een stel vrienden bij elkaar zat, kaartte ik het aan: ik vroeg hen met mij mee te denken en mee te doen. Dat wilden ze wel. Ik had er natuurlijk al wel een voorstelling gemaakt. Ik vond het belangrijk dat de jongens met mijn wereld en mijn vrienden kennis maakten. Zoiets van: nu horen jullie er ook bij, bij de volwassen mannen. Nu zat ik met deze vrienden regelmatig rond een kampvuurtje en bespraken we zaken des levens. Dat vond ik ook een waardevol element, ze aan te laten schuiven met mij en m’n vrienden rond dat vuur. Karel vroeg al vrij snel:"wat zouden ze leuk vinden?" Wat als eerste bij me op kwam was iets gemotoriseerds, met een quad rijden bijvoorbeeld. Daar heeft Rob het al over sinds zijn 13e. Fantastisch lijkt hem dat. Dat heeft hij tot dan toe nog nooit gemogen. Niels opperde dat het leuk zou zijn als ze met die dingen dan naar ons toe rijden, een soort avontuurlijk verrassings element, naar het onbekende. Opeens had ik het, 18 jaar, dan mag je autorijden... Een rijles en dan bij ons laten afzetten! "Wil je het alleen met ons doen, zouden ze dat leuk vinden?" vroeg Mark. Hun vrienden zijn heel belangrijk voor hen, weet ik, dus die moeten er op enig moment ook bij zijn. Ik bedacht me dat er nog een aantal elementen belangrijk zijn: het even alleen en op zichzelf zijn, een tocht maken naar het onbekende, verrassing, onder mannen zijn, geaccepteerd voelen door volwassenen, hun vader, hun moeder, hun halfbroer, ik, bier, vrienden, feest, vuur.

Raymond

Lees hoe dit afloopt in: Wat doe je als je jongens 18 worden-2